آدم و حوا

آدم و حوا بخش اول سه گانه روز اول عشق است که غیر از این کتاب در برگیرنده مشی و مشیانه و جمشید و جمک است.

محمدعلی داستان خلقت و عشق آدم و حوا را در قالب مجموعه ای از داستان های کوتاه به هم پیوسته و از زبان «اقلیما» (دختر حوا) روایت می کند. محمدعلی از آنجا که به خوبی از تکراری بودن داستان برای مخاطبش آگاهی دارد تلاش می کند با بهره گیری از اصلی ترین ویژگی نویسنده یعنی خلاقیت، روایتی نو از داستان کهنه ارائه دهد. از همین رو است که تمامی شخصیت ها را از نو می سازد و جلوه ای تازه به آنها می بخشد و آنها را به عنوان شخصیتی داستانی و نه مقدس و آسمانی در مقابل خواننده قرار می دهد که رفتارهایی مشابه رفتارهای انسان های امروزی دارند. رمان آدم و حوا که نویسنده اش برای خلق آن از آثار و منابع بسیاری وام گرفته است از ساختاری خطی بهره می برد که به خواننده این اجازه را می دهد تا به سادگی پیش برود و با مفهوم اسطوره در قالبی مدرن و امروزی همراه شود. محمدعلی علی رغم بهره گیری از زبانی که میان نثر کتاب های مقدس و نثر ساده امروز قرار دارد، همچنان بر روایت بیش از دیگر عناصر داستانی تأکید دارد، مسئله ای که سال هاست از اصول داستان نویسی او به شمار می رود و می تواند در عین آنکه به آثار او تشخص می بخشد، او را در پذیرش برخی شیوه های ادبی نو دچار مشکل سازد.نوع نگرش محمدعلی به داستان نویسی و ادبیات و رفتار حرفه ای و قابل احترامش با نظرات انتقادی دیگران ظرفیت های او را برای حرکت به سوی افق های تازه بالا می برد. حرکت رو به جلو آرام اما مداوم محمدعلی که گاه با پرش های بلندی همراه بوده است حاصل همین دیدگاه ویژه او است.

شاید بتوان گفت در متون ایرانی اسلامی، نکته ای درباره آدم و حوا نباشد که آدم و حوای محمدعلی آن را نقل نکرده باشد… روز اول عشق، در حقیقت هر روز زندگی بشر است، هر مردی آدم است و هر زنی حوا، و گریزی از این بودن نیست.

ماهنامه فرهنگی کامیاب، شماره ۵

محمد محمدعلی، از نویسندگان به نام ادبیات داستانی امروز ایران است که به همت شخصیت پردازی های دقیق، فضاسازی سینماگونه، و خلق فضای تعلیق که در تمامی رمان هایش موج می زند، طیف مخاطبان ادبیات امروز را به خود جلب کرده است.

روزنامه حیات نو، ۱۵ مرداد ۸۱

محمدعلی نویسنده ای است که در عصر و زمانه خود زندگی می کند و آلام و شادی ها و دغدغه های مردمانش را به شکل ادبیات برمی تاباند. محمدعلی نمی تواند بی تفاوت از کنار جامعه و آدمیانش بگذرد و این چیزی است که ادبیات معاصر ما بسیار کم دارد.

ماهنامه فرهنگی شوکران، شماره ۲

مایه اصلی داستان “آدم و حوا” عشق است. همه چیز بر مبنای عشق است. عشق خدا به آدم، عشق ابلیس به خداوند و مهم تر از همه آن عشقی که زمینی می شود: عشق آدم و حوا با همه ضعف ها و قوت های بشری.

روزنامه همشهری، ۲۶ اسفند